Μέση Αγγλία / Τζόναθαν Κόου Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Έδεσσας

 

Η "Μέση Αγγλία" ξεκινά το 2010 στο Μπέρμιγχαμ -όπου το οικονομικό και κοινωνικό τοπίο αλλάζει ραγδαία, καθώς τα άλλοτε ακμάζοντα εργοστάσια αυτοκινήτων έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε μαζικά εμπορικά κέντρα-, περνάει από το Λονδίνο, όπου οι πολιτικές ταραχές παραδίδουν τη σκυτάλη στον πυρετό των Ολυμπιακών Αγώνων, και φτάνει έως το σήμερα.

Συναντάμε τους νιόπαντρους, τον Ίαν και τη Σόφι, οι οποίοι διαφωνούν για το μέλλον της χώρας και, ενδεχομένως, για το μέλλον της ίδιας τους της σχέσης τον Νταγκ, τον πολιτικό σχολιαστή που γράφει παθιασμένα άρθρα για τη λιτότητα από την έπαυλή του στο Τσέλσι, και την επαναστάτρια έφηβη κόρη του που δεν είμαστε σίγουροι αν η στράτευσή της στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη οφείλεται στις πεποιθήσεις της ή σε μια αόριστη εξεγερσιακή διάθεση τον ΜπέντζαμινΤρότερ που, μεσήλικας πια, προσπαθεί επιτέλους να γράψει το μεγάλο μυθιστόρημα που τον κατατρύχει από τη νιότη του, και τον πατέρα του τον Κόλιν, που η τελευταία του επιθυμία πριν πεθάνει είναι να ψηφίσει στο δημοψήφισμα υπέρ του Brexit. Ένα δημοψήφισμα που έφερε στην επιφάνεια τον πολιτικό αμοραλισμό, τη μισαλλοδοξία και τις οξυμμένες κοινωνικές και φυλετικές εντάσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι ήρωες βρίσκονται αντιμέτωποι με όνειρα που διαψεύστηκαν και ρομαντικές εμμονές που ξεθώριασαν, συμβιβασμένοι με πιο κοινότοπες επιλογές. Γάμοι διαλύονται, γονείς πεθαίνουν, παιδιά επαναστατούν, ενώ ο κόσμος, όπως δείχνει ο συγγραφέας, πάει κατά διαβόλου.

Ο JonathanCoe, παθιασμένος παρατηρητής, πότε συναισθηματικός, πότε σατιρικός και κυνικός, αναδεικνύει τα αδιέξοδα των ηρώων του και της κοινωνίας στην οποία ζουν, αφηγείται αριστοτεχνικά τις παράλληλες ιστορίες τους και προβληματίζεται, για μία ακόμα φορά, πάνω στην έννοια της «βρετανικότητας». Παρακολουθούμε την ιστορία της σύγχρονης Αγγλίας, μια ιστορία νοσταλγίας και αυταπάτης, σύγχυσης και ασυγκράτητης οργής, σε ένα μυθιστόρημα για τους νέους, παράδοξους και δύσκολους καιρούς μας.

Στη "Μέση Αγγλία" βρίσκουμε ξανά τους ήρωες της "Λέσχης των τιποτένιων" και του "Κλειστού κύκλου", αρκετά χρόνια μετά, παρακολουθώντας την εξέλιξή τους και τη συνάντησή τους με καινούργια πρόσωπα. 

Λίγες και μία νύχτες / Ισίδωρος Ζουργός

Την άνοιξη του 1909, ο έκπτωτος σουλτάνος ΑβδούλΧαμίτ ο Β΄ εξορίζεται στη Θεσσαλονίκη και μένει έγκλειστος σε μια εντυπωσιακή έπαυλη. Εκεί, σύμφωνα με το μυθιστόρημα, θα διηγείται για λίγες νύχτες σ' ένα μικρό κορίτσι τη ζωή του. Ένα εντεκάχρονο όμως αγόρι κρυφακούει... Εβδομήντα χρόνια μετά, θα υπάρχει ακόμη μια νύχτα, μάλλον μια ζωή ολόκληρη σε μία μόνο νύχτα. Άλλωστε στον 20ό αιώνα αργούσε συχνά να ξημερώσει. Το Λίγες και μία νύχτες, με άξονα την ερωτική ιστορία που φωλιάζει στην καρδιά της αφήγησης, εξιστορεί μια περιπέτεια για το κυνήγι του πλούτου και την αναζήτηση της ευτυχίας. Το βιβλίο αναπλάθει μια μαγευτική συνοικία έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης, αυτή των Εξοχών, που έσβησε για πάντα. Είναι ακόμη μια γραφή για τα σπίτια, φτωχικά και πλούσια, για το μέσα και το έξω τους, για τους τοίχους και τα έπιπλα όπου υφαίνονται οι ανάσες ζώντων και τεθνεώτων. Το Λίγες και μία νύχτες εμπεριέχει ακόμη κατά κάποιον τρόπο τον σχολιασμό του, διερωτάται πίσω από την κουίντα για τα άγονα χωράφια της γραφής, τα εργαστήριά της, τις αστοχίες και τα πάθη της, είναι με άλλα λόγια το κοίταγμα του ίδιου του μυθιστορήματος στον καθρέφτη. Πέρα όμως και πάνω απ' όλα είναι ένα βιβλίο για την ανήκεστο βλάβη της ύπαρξης, αυτήν που προκάλεσε ο πιο δημεγέρτης αιώνας, ο εικοστός. 

Βασανιστήρια και εξουσία

Μια επισκόπηση της παγκόσμιας ιστορίας αποκαλύπτει πως σε όλες τις κοινωνίες, από τις πιο πρωτόγονες ως τις πιο αναπτυγμένες, η άσκηση βίας πάνω στο άτομο αποτελεί το προνομιακό όπλο κάθε εξουσίας. Είναι επίσης ιστορικά διαπιστωμένο ότι όπου γιγαντώνεται η κεντρική εξουσία, όπου θεοποιείται το κράτος στην άλφα ή βήτα μορφή του, εμφανίζεται αυτομάτως και η καταπίεση, που εκφράζεται με την εκμηδένιση του ατόμου, την καταστολή της διαφωνίας, την ποινικοποίηση των αμφισβητήσεων και τα βασανιστήρια. [...] Σε ό,τι αφορά τα βασανιστήρια δεν υπάρχουν εποχές βαρβαροτήτων και εποχές ημερότητας. Διαχρονική πρακτική της εξουσίας ο βασανισμός. Η οργανωμένη βία είχε εμφανισθεί στις πρώτες κιόλας κοινωνίες, πριν από πολλές χιλιετίες, μαζί με τα ταξικά και άλλα αρχέγονα χαρακτηριστικά: το ιερατείο, τα αφεντικά, τους δούλους, τους αστυνόμους, τους δήμιους και, φυσικά τους βασανιστές. Μόνο οι μέθοδοι των βασανιστηρίων αλλάζουν ή εξελίσσονται και κυρίως βελτιώνονται για την πρόκληση εντονότερου και διαρκέστερου, δηλαδή αποτελεσματικού πόνου. Ο αρχαιοελληνικός αποτυμπανισμός, οι ρωμαϊκές ανασταυρώσεις, οι εξομματισμοί των Βυζαντινών, ο μεσαιωνικός τροχός, τα παλουκώματα της τουρκοκρατίας δεν είναι οδυνηρότερα βασανιστήρια από το μαρτύριο των ηλεκτροδίων και άλλα μέσα που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία ή επινοούν οι δήμιοι κάθε αυταρχικής εξουσίας. Βασανιστήρια χωρίς αίματα, χωρίς πληγές, χωρίς έκδηλες κακώσεις ή καταφανείς αναπηρίες

Με τον διωγμό στην ψυχή : Το τραύμα της Μικρασιατικής Καταστροφής σε τρεις γενιές

Η Ελληνίδα ψυχολόγος Λίμπυ (Ελευθερία) ΤατάΑρσέλ, κόρη πρόσφυγα από το Τσανταρλί Περγάμου, γεννημένη στη Μυτιλήνη και εγκατεστημένη στη Δανία, εξετάζει για πρώτη φορά στην ελληνική βιβλιογραφία το ψυχολογικό διαγενεαλογικό τραύμα της Μικρασιατικής Καταστροφής. Έχοντας ως βάση το τραγικό παρελθόν της δικής της οικογένειας και με άξονα δέκα μαρτυρίες από τρεις γενιές αναδεικνύει τους μηχανισμούς επιβίωσης που χρησιμοποίησαν οι Μικρασιάτες στην Ελλάδα προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα τραύματα της προσφυγιάς. Εν μέρει ιστορική αφήγηση, εν μέρει ψυχολογική και κοινωνική ανάλυση, το βιβλίο της ΛίμπυΤατάΑρσέλ παρουσιάζει τους τρόπους με τους οποίους το συλλογικό τραύμα του διωγμού επηρεάζει ακόμα και σήμερα τη μνήμη, την ταυτότητα και τη ζωή όχι μόνο των απογόνων των Μικρασιατών προσφύγων, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της. Με εφαλτήριο την προσωπική της ιστορία, η συγγραφέας απαντά σε κρίσιμα ερωτήματα: Μεταβιβάζεται, συνειδητά ή ασυνείδητα, το ψυχολογικό τραύμα της προσφυγιάς από τη μια γενιά στην άλλη; Ποιον ψυχολογικό σκοπό επιτελεί το ταξίδι επιστροφής χιλιάδων προσφύγων και των απογόνων τους στη μικρασιατική γη; Τι είδους επίδραση έχει η εμπειρία του διωγμού στην τρίτη γενιά την εποχή της παγκοσμιοποίησης;

Ο κόκκινος λιμός : ο πόλεμος του Στάλιν εναντίον της Ουκρανίας 

Από τη συγγραφέα του Γκουλάγκ και του Σιδηρού Παραπετάσματος, η αποκαλυπτική ιστορία ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του Στάλιν, που οι προεκτάσεις του είναι αισθητές μέχρι σήμερα. "Ο πόλεμος, κατά τη διάσημη ρήση του Καρλ φον Κλάουζεβιτς, είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Η πολιτική σ' αυτή την περίπτωση ήταν η σοβιετοποίηση της Ουκρανίας· τα μέσα ήταν η λιμοκτονία. Οι προμήθειες τροφίμων δεν έτυχαν κακής διαχείρισης από ονειροπόλους ουτοπιστές - μετατράπηκαν σε όπλο... Με καυστική σαφήνεια, ο Κόκκινος λιμός δείχνει τις φρικτές συνέπειες μιας εκστρατείας για την εξάλειψη της "οπισθοδρόμησης" όταν αναλαμβάνεται από ένα καθεστώς που βρίσκεται σε πόλεμο με τον ίδιο το λαό του." (The Economist) "Η εξιστόρηση της Άπλμπαουμ σίγουρα θα γίνει η καθιερωμένη πραγματεία για μια από τις μεγάλες πολιτικές ωμότητες της ιστορίας... Ανασυστήνει έναν βουκολικό κόσμο ώστε να γίνει εμφανής η καταστροφή του. Και ορθά επιμένει ότι η επιβεβλημένη λιμοκτονία των Ουκρανών αγροτών ήταν μέρος μιας ευρύτερης [σοβιετικής] πολιτικής κατά του ουκρανικού έθνους... Δίχως άλλο, η Ρωσία δεν είναι πλέον η Σοβιετική Ένωση και οι σημερινοί Ρώσοι μπορούν να αποφασίσουν αν θέλουν να αποδεχτούν μια σταλινική εκδοχή του παρελθόντος. Αλλά για να έχουν αυτή την επιλογή χρειάζονται μια αντίληψη της ιστορίας. Άλλος ένα λόγος να είναι κανείς ευγνώμων γι' αυτό το αξιοσημείωτο βιβλίο." (TimothySnyder, Washington Post) "Δυνατό, αδυσώπητο, σοκαριστικό, ακαταμάχητο - θα επισφραγίσει τη δικαιολογημένη φήμη της Άπλμπαουμ ως κορυφαίας ιστορικού των σοβιετικών εγκλημάτων." [DanielFinkelstein, The Times (London)].

Έρωτας και τρακτέρ από την Ουκρανία 

Ο μπαμπάς παντρεύεται. . . Ξανά! Στα ογδόντα τέσσερα ερωτεύεται τρελά μια τριανταπεντάρα από την Ουκρανία που φοράει πράσινο σατέν σουτιέν. Η αδελφή μου κι εγώ παθαίνουμε συγκοπή γιατί η μητριά μας είναι μικρότερή μας και κούκλα. Δυστυχώς, ο πατέρας μας έχει αποβλακωθεί από τα βυζιά της και δεν εννοεί να παραδεχτεί ότι η πανέμορφη αγαπημένη του τον θέλει για τα λεφτά του, το καλό του γιου της και την αγγλική υπηκοότητα. Η Ουκρανή εξελίσσεται σε περιβόητη αντροτραγανίστρα και μένει έγκυος. Καταφέρνει να κάνει τέσσερις νέους άντρες και τον μπαμπά μας να σέρνονται στα πόδια της για την πατρότητα του μωρού. Όλοι όμως υπολογίζουν χωρίς εμάς. . . τις κόρες του! Θα του αποδείξουμε ότι τον δουλεύει ψιλό γαζί. Θα διαλύσουμε τον γάμο του πατέρα μας. Θα διώξουμε την Ουκρανή από την Αγγλία. Τι δεν προβλέψαμε; Ότι θα γινόταν ένας γέρος ξεμωραμένος, υποψήφιος συγγραφέας και ανυπόφορα ερωτευμένος. . . Αυτός είναι τώρα ο μπαμπάς μας

Οδησσός : η λησμονημένη πατρίδα

Στο βιβλίο αυτό η Μαρία Καραβία, με το ιδιαίτερο ύφος ταξιδιωτικής αφήγησης που τη χαρακτηρίζει, επιχειρεί να ανασυγκροτήσει την ιστορία της Οδησσού και των κατοίκων της μέσα από μια σειρά σπάνιες φωτογραφίες-ντοκουμέντα που προέρχονται από ιδιωτικές συλλογές και αρχεία. Βρισκόμαστε στο πολυάνθρωπο λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας, τον 19ο αιώνα, όταν ανθούσε εδώ το ελληνικό στοιχείο. Οι έλληνες μεγαλοαστοί, έμποροι με αμύθητες περιουσίες, άνθρωποι φιλότεχνοι και πατριώτες, που μιλούν ξένες γλώσσες και συγχρωτίζονται χωρίς δυσκολία αλλοεθνείς, αποτελούν την αριστοκρατία του τόπου. Μέσα από σκηνές στους δρόμους και στα καφενεία, περιπάτους στα παραθαλάσσια boulevards, συνοικέσια και παντρολογήματα μεταξύ επιφανών οικογενειών, το δάσος, τα ιστιοφόρα που μεταφέρουν σιτάρι στα μεγάλα λιμάνια της Ευρώπης, αναδύεται η πόλη και ο κόσμος της.

Συνέντευξη με τον Πούτιν : Ο Όλιβερ Στόουν παίρνει συνέντευξη απο τον Βλαντιμίρ Πούτιν

Ο πολυβραβευμένος Αμερικανός σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν είναι ο μοναδικός άνθρωπος που, για πρώτη φορά στα χρονικά, κατάφερε να εξασφαλίσει ό, τι επιδίωκαν για χρόνια δημοσιογράφοι και ειδησεογραφικά πρακτορεία απ' όλο τον κόσμο: εκτεταμένη πρόσβαση στον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν. Το βιβλίο Συνέντευξη με τον Πούτιν είναι το απάνθισμα των συναντήσεων Πούτιν και Στόουν σ' ένα διάστημα δύο ετών. Είναι η πρώτη φορά που ο Ρώσος ηγέτης μιλά τόσο αποκαλυπτικά -και τόσο πολύ- μ' έναν "Δυτικό", εκθέτοντας στο παγκόσμιο κοινό τις απόψεις του και την οπτική του για τα πράγματα. Κανένα θέμα δεν μένει άθικτο σ' αυτές τις συνεντεύξεις. Με την ενθάρρυνση του Στόουν, ο Πούτιν μιλά για όλα: τις σχέσεις της Ρωσίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τις φήμες για παρέμβαση της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές, αλλά και την ανάμειξή της στις εμπόλεμες ζώνες στη Συρία και την Ουκρανία. Ο Ρώσος πρόεδρος ανατρέχει στην περίοδο της ανόδου του στην εξουσία και αναφέρεται λεπτομερώς στη σχέση του με τους Αμερικανούς προέδρους Κλίντον, Μπους, Ομπάμα και Τραμπ. Ο προσωπικός και τολμηρός τόνος της συζήτησης μοιάζει ενίοτε σουρεαλιστικός, ξαφνιάζοντας ανέλπιστα τον αναγνώστη, προκαλώντας τη σκέψη του και όλα όσα θεωρεί δεδομένα για τη διεθνή πολιτική σκηνή..