Πατρίδα είναι….. Του Γιάννη Πετρόπουλου '' Τι είναι η πατρίδα γαμώτο ; ''

Στην Οδύσσεια η πατρίδα έχει την έννοια

που ξέρουμε  όσοι διαβάζουμε

και τον Νόστο εύκολα τον κάνουμε Νοσταλγία

Στη σκέψη του Μητσοτάκη , του Τσίπρα

Του…………..τάδε, άραγε τι έννοια έχει.

 Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά και ακόμα πιο γλυκιά είναι εκεί που  χάραξα με σουγιά ή με τα νύχια το όνομα της αγαπημένης μου, πολύ πριν το παιχνίδι των αισθήσεων και των παραισθήσεων γίνει τυραννία.

Πατρίδα,λένε,  είναι εκεί που ανοίγεις τα γκαβά σου και σου φανερώνεται ο κόσμος, εκεί που ακούς σπουργίτι και νομίζεις  είναι αηδόνι, αλλά και να μην είναι , είναι ένα πουλί που κελαηδεί για σένα κι αυτό σου φτάνει.

Αυτά για έναν επαρχιώτη. Έτσι νομίζετε! Για ρωτήστε έναν αστό στο Παγκράτι, στην πλατεία Αχαρνών,  στην Τσιμισκή ή στους Εφτά Μπαλτάδες στο Ηράκλειο ή στις παναγιάς τα μάτια, τι ήχους έχουν στ’ αυτιά τους οι άνθρωποι! Ο ήχος των αυτοκινήτων έπεται. Προηγείται ο σπίνος και το λουλάκι.  

Τι είναι η πατρίδα γαμώτο

.

Η έρευνα στους εκπαιδευτικούς του ενενήντα τρία έδειξε  ότι πατρίδα είναι τα ψηλά βουνά, ο χριστούλης και η ορθοδοξία. Επιστημονικός κλάδος. Αυτά είπε. Αν σήμερα γινόταν αυτή η έρευνα θα έλεγε …δεν ξέρω, …ίσως μόνο Χριστούλη, ίσως η εκκλησιά που δε λαλεί ή που δε συμμετέχει, ίσως ο Όμηρος. Ποιος ξέρει τα χούγια του λαού!

Ο Όμηρος την χαρτογράφησε σαν νόστο, και η λέξη έγινε παγκόσμια. Ακόμα και οι κινέζοι έτσι τη λένε.

Γιατί όμως επιστρέφει ο Οδυσσέας στον τόπο του! Για τους Θεούς  του! Για το χωράφι του! Για την υφαλοκρηπίδα του!  Για να διώξει τους κακούς! Για τα πλούτη του!

Επιστρέφει για να πεθάνει στον τόπου! Επιστρέφει για την Πηνελόπη! Για το σκύλο του! Για να ζήσει!

Μα δεν ήταν καλά εκεί που ήταν! Τι δεν πέρασε, τι δεν είχε! Φαί, πιοτί, μουνί, γιατί όλα αυτά μπήκαν σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα και φτάνει ζήτουλας στην Ιθάκη μέχρι να γίνει αυτός που έγινε με τη βοήθεια της Θεάς Αθηνάς.

Και τη μαύρη του τη μοίρα και το ανικανοποίητο,  ώσπου  να έρθει ο Νίκος Καζαντζάκης να τον ξεβολέψει, να γράψει την Οδύσσειά του, να τον στείλει στην Σιβηρία, στον πάγο και να πει τίποτα δεν ελπίζω, τίποτα δεν υπάρχει, τίποτα δε φοβάμαι, είμαι ελεύθερος στο άσπρο του θανάτου.

Κενό. Παύλα. Κρύο μέτωπο . Μείον εξήντα βαθμούς. Τέλος.

Και πριν από τον Νίκο Καζαντζάκη , ο Τζέιμς Τζόυς έγραψε τον δικό του Οδυσσέα και τα καμώματά του μέσα σε μια μέρα. Ο ήρωάς του ανοίγει την πόρτα για να πάει να πάρει εφημερίδα και επιστρέφει το βράδυ κι έχουν περάσει περισσότερα χρόνια από την Οδύσσεια του Ομήρου.

Χα.

Ολόκληρη πατρίδα για τον ένα σε είκοσι χρόνια και μια μέρα για τον άλλον.

Ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας, ο Κουτσούμπας και λοιπές δυνάμεις πώς το βλέπουν αυτό το θέμα. Εγώ, ο απλός άνθρωπος, ένας δάσκαλος της επαρχίας, ίσως και απονήρευτος, ίσως και χωρίς αστική παιδεία, ίσως ……κα α!  σιχτίρ, εγώ θ’  απολογούμαι για τις περγαμηνές που δεν έχω, ας  απολογηθούν  αυτοί:

Α) πρώτα στον Όμηρο

Β)δεύρο στη Πηνελόπη

Γ) και τρίτον στο σκύλο που τόση χαρά έκανε μόλις μύρισε τον Οδυσσέα.

Όλα αυτά τα παλικάρια , πώς την μυρίζουν την πατρίδα!

Ο Σαρακατσάνος  αριστερός πώς το μυρίζει το θυμάρι! Καπιταλιστικά ή κομουνιστικά. Ο Μητσοτάκης έχει μύτη για τέτοια πράγματα ή αυτά τα αφήνει στους οχλαπαδούς του. Ο Τσίπρας μικρός μικρός στα βάσανα, πως την μυρίζει την πατρίδα; Σαν τις Πρέσπες ή σαν το μανιφέστο για μια κοινωνία χωρίς σύνορα!

Άφησε αυτούς θείε Γιάννη. Αυτοί παίζουν το παιχνίδι τους και καλά κάνουν.

Εγώ που δεν μπορώ να ξεκόψω από το Πίνεβο και οι μυρωδιές του με ταράζουν το μέσα μου και στο ύπνο και στον ξύπνιο μου και είμαι αρκετά μακριά, στα Γιαννιτσά  να πάρει η ευχή, πως φτάνει  η μυρωδιά του τσαγιού και του θυμαριού στη μύτη!  

Όπως και ο Όμηρος, αλλά αυτά τα πράγματα είναι για άλλες μύτες!