Γεώργιος Γιόρτσος : Η γενιά που δεν έχει την τύχη με το μέρος της

Η νέα πραγματικότητα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε έχει αλλάξει κατά πολύ τον κόσμο που ζούμε και κυρίως τις κοινωνικές μας σχέσεις.

Δεν θα επιχειρήσω να κάνω προβλέψεις, όπως γίνεται τελευταία από πολλούς όχι γιατί δεν έχω τις δικές μου, αλλά γιατί ο βαθμός αβεβαιότητας είναι τόσο μεγάλος που δεν επιτρέπει καν τον όρο πρόβλεψη.

Υπάρχουν όμως μερικά αδιαμφισβήτητα συμπεράσματα τα οποία δεν θα πρέπει να διαφύγουν της προσοχής μας.

Με την μερική επανέναρξη σχολικών μονάδων

, επιχειρήσεων και την άδεια μετακίνησης των πολιτών θα διαπιστώσουμε ότι πολλοί από όσους μέχρι πρότινος είχαν θέσει τη ζωή τους σε μια πορεία, έστω μια αρχή, σήμερα με τη νέα πραγματικότητα είτε δεν μπορούν να εκκινήσουν οι ίδιοι, είτε υπάρχουν δίπλα τους άλλα άτομα που θα δυσκολευτούν να ξανακερδίσουν τα όσα λίγα είχαν πετύχει.

Θα κάνω όμως μια ειδική αναφορά χρησιμοποιώντας την απλοποίηση των γενεών.

Έτσι κι ενώ η χώρα έδειχνε να βγαίνει από μια υπερ-δεκαετή οικονομική κρίση, η γενιά όσων διανύουν την τρίτη και τέταρτη δεκαετία της ζωής του και κυρίως οι 25-35, δέχονται ένα δεύτερο ισχυρό πλήγμα που θα επηρεάσει ίσως ανεξίτηλα την βραχυπρόθεσμη αλλά και μακροπρόθεσμη εξέλιξη της ζωής τους.

Επέλεξα αυτή την ηλικιακή ομάδα διότι πρόκειται για ανθρώπους που διανύουν την πιο παραγωγική περίοδο με ολοκλήρωση σπουδών, απόκτηση εμπειριών μα κυρίως τα πρώτα βήματα για δημιουργία οικογενειών και κοινωνική καταξίωση.

Θεωρώ ότι η πολιτεία οφείλει αρχικώς να καταγράψει και έπειτα να λάβει κρίσιμες αποφάσεις για οικονομική στήριξη με κριτήρια που θα συμπεριλάβουν συνιστώσες που μέχρι χθες δεν είχαμε σκεφθεί.

Ειδάλλως θα κινδυνεύσουμε ως κοινωνία να απωλέσουμε το πιο παραγωγικό και ελπιδοφόρο τμήμα του πληθυσμού καίρια χτυπημένο οικονομικά και κοινωνικά χωρίς κουράγιο να αντιδράσει σε δύο απανωτά πλήγματα.

Και τι προτείνω λοιπόν….

Ένα νέο έκτακτο στοχευμένο κοινωνικό κράτος με αποστολή να θέσει υπό την ομπρέλα προστασίας του, νέες και νέους εργαζόμενους που θα χάσουν τις δουλειές τους καθώς και πληττόμενες οικογένειες. Μορφές βοήθειας…πολλές.

Από την οικονομική ενίσχυση και την επιδοτούμενη επαγγελματική κατάρτιση έως την παροχή κινήτρων για τη συνέχιση της κοινωνικής πορείας όλων αυτών των νέων. Δεν θα τα υποδείξω…υπάρχουν οι καταλληλότεροι ειδικοί στο σχεδιασμό κοινωνικών πολιτικών.

Εάν τώρα δεν καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε έγκαιρα βοήθεια για το πιο πολλά υποσχόμενο τμήμα του πληθυσμού δυστυχώς θα κινδυνεύσουμε να έχουμε καταγράψει την απώλεια μιας ολόκληρης γενιάς εν είδη όσων χάθηκαν από συμμετοχή σε πολέμους.

Και η καταγραφή κενού ανάμεσα στις γενιές δεν έχει μονοσήμαντες επιπτώσεις.

Αντιθέτως, διαχέει το φόβο την απογοήτευση και ενισχύει την πεποίθηση ότι είμαστε ο καθένας μόνος του.

Όχι …σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σταθούμε απέναντι και να σχεδιάσουμε αλληλεγγύη που δεν θα προέρχεται από ιδεολογήματα και συναισθηματισμούς αλλά από την απλή ανάγκη που έχει κάθε υγιής κοινωνία, για πρόοδο και ευημερία.

Και ευημερία με απώλειες δεν νοείται!