Κάθε τόπος έχει τα δικά του δαιμόνια που ξορκίζει ή επικαλείται ανάλογα με τις περιστάσεις. Άλλωστε όλα τα δαιμόνια έχουν υπερδυνάμεις καθόλου ευκαταφρόνητες που έστω και προσωρινά, δημιουργούν ήθη, πλάθουν είδωλα και καθοδηγούν συνειδήσεις...
ΚΗΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ (της Μαργαρίτας Βαλασάκη)
Η αρχαιότερη διονυσιακή γιορτή στην Αθήνα, τα Ανθεστήρια, διαρκούσαν τρεις ημέρες, από τις οποίες η τελευταία, η γιορτή των Χύτρων, ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς και οι ψυχές ανέβαιναν στη γη. Μαζί όμως με τις ψυχές ανέβαιναν και πονηρά πνεύματα, οι "κήρες", που μόλυναν τις τροφές και ενοχλούσαν με κάθε τρόπο τους ανθρώπους. ΄Ετσι η μέρα αυτή εθεωρείτο μιαρή και γεμάτη κινδύνους. Την επομένη τα έδιωχναν λέγοντας "θύραζε, κήρες, ουκ' έτ' Ανθεστήρια". Αυτά τα κακά πνεύματα δεν έπαψαν ποτέ να ανεβαίνουν στη γη μια φορά το χρόνο, μόνο που, όταν εμφανίστηκε ο χριστιανισμός ονομάστηκαν Καλλικάντζαροι και επιστρατεύτηκαν στον αγώνα για την επικράτησή του. Τους χρησιμοποίησαν δηλαδή, για να προκαλέσουν φρίκη και δέος στους αβάφτιστους, τους οποίους απειλούσαν ότι όποιος πεθάνει άψαλτος και αλιβάνιστος, βρυκολακιάζει και γίνεται Καλλικάντζαρος, δηλ. μαύρος και ασχημομούρης, με κόκκινα μάτια, στραβά πόδια και κορμί μαλλιαρό. Όταν ο χριστιανισμός είχε πλέον επιβληθεί, οι Καλικάντζαροι δεν ήταν απαραίτητοι με την άγρια μορφή τους και έγιναν στη συνείδηση του λαού «χαριτωμένα δαιμονάκια», που δεν προκαλούν φρίκη αλλά πειράζουν τους ανθρώπους τις 12 μέρες που κρατά η δράση τους (25 Δεκεμβρίου - 6 Ιανουαρίου). Μπαίνουν από τις καπνοδόχους στα σπίτια, μολύνουν τα φαγητά και πειράζουν τις γυναίκες.
διονυσιακή γιορτή, του Τitian
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου