Melita Xiskak

Πρώτη μέρα στο νέο σχολείο...

Προσπάθησα αλήθεια... προσπάθησα να χαρώ και να το γιορτάσω...

Ό,τι και να είναι, όσα ελαττώματα και να έχει, είναι ένα καινούργιο σχολείο! 

Δεν μπόρεσα... Δε νοιώθω θυμό ή οργή για όλα όσα έγιναν και για άλλα τόσα που δεν έγιναν... Το μόνο που νοιώθω είναι λύπη. Είναι αυτός ο κόμπος που φτάνει στο λαιμό και σε πνίγει. Είναι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι ... Είναι όλα αυτά τα "γιατί;;;" που πρέπει να εξηγήσεις πρώτα στον εαυτό σου και μετά να προσπαθήσεις να σταθείς δίπλα στο παιδί σου και να του διδάξεις ότι η ζωή είναι σκληρή και ο κόσμος δεν είναι πάντα δίκαιος. 

Γιατί έπρεπε να γίνουν όλα τόσο γρήγορα;

Μόλις χθες το μεσημέρι ενημερώθηκα από μια ανακοίνωση του διευθυντή του σχολείου, αναρτημένη στα τοπικά μπλογκς, ότι σήμερα τα παιδιά θα πάνε στο νέο σχολείο. Ενημέρωσα το γιο μου... Σήμερα το πρωί, πήγε...

Έξι χρόνια πέρασε στο παλιό σχολείο. Έξι χρόνια αυτός ήταν ο χώρος του, το σπίτι του... Κανείς δεν του είπε ότι φεύγοντας για τις διακοπές των Χριστουγέννων, δε θα ξαναγυρνούσε εκεί...Κανείς δεν του έδωσε την ευκαιρία να χαιρετήσει με τον τρόπο του, το σπίτι του...

Γιατί το κάνατε αυτό στο παιδί μου και στα άλλα 130 παιδάκια;

Τι ήταν το τόσο σημαντικό που δεν μπορούσε να περιμένει; Τα λεφτά του ΕΣΠΑ; Οι εκλογές; Τα εγκαίνια εν μέσω προεκλογικής περιόδου; Τι; 

Τι φοβηθήκατε; 

Τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που έχει μεγαλύτερη αξία από τις παιδικές ψυχούλες; 

Δεν πήγα σήμερα στο σχολείο... Δεν το άντεξα... Συγνώμη...