Η διαδρομή μιας γυναίκας από την περιοχή του Χαλκά Μπουνάρ στα Βούρλα της Δραπετσώνας.
Ο πόλεμος με τις σκιές από το παρελθόν αλλά και η αναπόφευκτη αναμέτρηση με τον εαυτό της.
Ο ανείπωτος πόνος της απώλειας και η αναζήτηση της στιγμιαίας ελπίδας στη φλόγα του σπίρτου που καίγεται.
Αυτό το σπίρτο είναι το τελευταίο. Τη νύχτα που καίγεται η Σμύρνη, η Λέλα θα εγκαταλείψει κυνηγημένη το «σπίτι».
Όλη η περιουσία της, η φωτογραφία ενός δεκαεννιάχρονου φαντάρου, του Αναστάση, που κρύβει στα στήθια της.
Όταν το πλοίο φτάνει στον Πειραιά, τα βήματά της θα την οδηγήσουν στα Βούρλα, το διαβόητο μπορντέλο του Μεσοπολέμου.
Εκεί, θα συναντήσει τους δικούς της ξένους: την Κατινίτσα, τον Ανέστο, τον Πανάγο, την Αντριάνα, τον Βαγγελάκη.
Όλοι και όλα κυκλώνουν το μυαλό της την ώρα που η φθίση και η σύφιλη κυκλώνουν την κάμαρά της – τεχνητός πνευμονοθώραξ και ενέσεις αρσενικού 606.
Και τότε αποφασίζει να ανάψει το τελευταίο σπίρτο της . χρόνια ή στιγμές μετά, σε μια κάμαρα ή σε κάποιον θάλαμο του Δρομοκαΐτειου φρενοκομείου.
Το θεατρικό έργο του Θωμά Σίδερη «Το τελευταίο σπίρτο», βασισμένο στο υπό έκδοση μυθιστόρημά του με τίτλο «Το μεσοφόρι που χόρευε», παρουσιάζεται από σήμερα 10 Νοεμβίου στο L.A. THEATER (πρώην ΡΑΓΕΣ), Κωνσταντινουπόλεως 82 & Ιερά Οδός, στο Γκάζι.
Mία παράσταση όπου με αφορμή την απώλεια προσπαθεί να διερευνήσει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Τα πρόσωπα διαλύονται και τα κομμάτια τους επαναλαμβάνονται μέσα στο χρόνο με άλλα ονόματα αλλά με μία νομοτελειακή συνθήκη ότι η ανθρώπινη φύση είναι παντέρμη και ανυπεράσπιστη κάτω από την απέραντη σιωπή του Θεού .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου